15 weeks down under

“Although I'm not their mother. I care for them each day, I cuddle, sing and read to them and watch them as they play. I see each new accomplishment, I help them grow and learn. I understand their language, I listen with concern. They come to me for comfort and I kiss away their tears. They proudly show their work to me, I give the loudest cheers! No, I 'm not their mother, But my role is just as strong. I nurture them and keep them safe, Though maybe not for long. I know someday the time will come, When we will have to part. But I know each child I cared for, Is forever in my heart!”

G’day mates!

Het is hier nu 01:00u. Eigenlijk zou ik al lang in mijn bed moeten liggen aangezien de wekker morgen om 6:50 gaat, maar dit is het enige moment dat ik tijd heb om mijn blog te schijven.

Afgelopen weken zat ik niet lekker in mijn vel en dat is ook één van de redenen waarom een nieuwe blog online zetten zo lang duurde. Het is soms best lastig om jezelf constant helemaal weg te cijferen. Thuis was ik gewend om ’s middags na school of stage op de bank te ploffen en even helemaal niks te doen. Hier kan dat absoluut niet. Zelfs ’s nachts gaat het gewoon door. Daarnaast werd ik ook nog ziek. Het was zo erg dat ik op mijn werkdag voor een uurtje compleet tegen mijn zin in bed moest liggen voordat ik weer dingen kon doen.

Ondertussen begon ik de mensen thuis te missen. In het begin voelde het alsof ik elk moment op m’n fiets kon springen om naar mijn ouders en zus, vriendinnen en Jorrit te gaan. Toen ik een tijdje terug met Judith aan het skypen was zaten we beide te huilen. Toen kwam het besef dat ik ECHT heel ver bij iedereen vandaan ben. Het tijdsverschil maakt het ontzettend moeilijk om met iedereen in contact te blijven.

Op mijn “vrije” dagen ging ik elke ochtend naar de sportschool om te trainen met Chris, mijn personal trainer. Er was geen enkele dag meer dat ik even niks hoefde te doen en dat brak me op. Omdat het me iets teveel werd heb ik besloten om de personal training even stop te zetten zodat ik niet al mijn vrije dagen vol heb gepland.

Dingen zijn zo anders dan wat ik van tevoren had verwacht. In tegenstelling tot veel andere au pairs die hun kindjes naar school brengen en een paar uurtjes voor zichzelf hebben, heb ik zelfs dagen dat ik niet eens tijd heb om naar de wc te gaan. Het is super hard werken maar de liefde die je terug krijgt is geweldig! Als ik Siri naar school breng moet ik met haar mee het lokaal in, dan geeft ze me een dikke knuffel en laat ze me niet meer los. Vaak houden mensen in het park en op straat me aan om te zeggen dat mijn kinderen zo schattig zijn. “Thank you, but they are not mine…” Om het nog iets verwarrender te maken noemt Eamon me tegenwoordig mommy (of daddy).

Fionn is vorige week 3 geworden. Zijn big dinosaur party werd typisch Australisch: enorm uitgebreid en groot gevierd. Het hele huis was versierd, voor de kinderen waren er activiteiten te doen en ook het eten paste precies bij het thema. Mijn host mom had een grote vulkaan taart gemaakt waar echt rook uit kwam.

Na de vakantie gaat Fionn een dag per week naar kindy en dan is alleen Eamon nog thuis. Momenteel zijn maandag, woensdag en donderdag mijn vaste werkdagen maar omdat Catherine na de schoolvakantie met haar nieuwe baan begint, werk ik vanaf dan ook om de week op vrijdag. Op zaterdag werk ik voor Kylie, Catherine’s vriendin. Kylie heeft 3 kinderen met dezelfde leeftijd als mijn gastkindjes.

In de weekenden vermaak ik me nog steeds prima. Ik ga naar openluchtbioscopen, barbecues, en ik heb met een groepje Nederlandse meisjes een Dolphin Cruise in Mandurah gedaan. Helaas hebben we geen dolfijnen gespot maar het was een heerlijke dag op het water. Vorige week heb ik met twee Duitse au pairs, Florjana en Annika, voor het eerst de prachtige stranden en quokka’s (my new favourite animal) van Rottnest Island kunnen bewonderen. Dit had ik veel eerder moeten doen! We hebben een fiets gehuurd en gesnorkeld bij Parker Point, Salmon Bay, The Basin en Little Parakeet Bay. Ik zag dat het weer in Nederland ook zonnig wordt. Nou heerlijk, hier gaan we de herfst in.

Deze maand was ook het jaarlijkse evenement ‘Sculpture by the sea’. Het evenement begon in Bondi, Sydney, in 1997, toen David Handley, een publiekelijke, grote kunst expositie wilde houden op het strand. Sinds 2005 wordt het evenement ook elk jaar georganiseerd op Cottesloe beach. Overal langs het water stonden kunstwerken. Erg mooi om te zien, zowel overdag als ’s avonds.

Inmiddels is mijn vlucht naar huis omgeboekt. Ingrid komt 19 november aan in Australië. We gaan met z’n tweeën dingen plannen en 14 december vliegen we samen terug. Dat betekent dat ik 15 December weer in Nederland ben! Het plan is om 2-3 weekjes thuis te blijven en daarna weer terug te vliegen naar Perth voor mijn tweede jaar.

X