Mijn eerste week in Perth

Waar moet ik beginnen… Zoveel eerste indrukken. Ik begin maar bij het afscheid op Schiphol. De laatste weken waren voorbij gevlogen en het was tijd om afscheid te nemen van mijn ouders, Ingrid, Jorrit, Hester en Sia die met me mee waren gegaan naar het vliegveld. Zelf had ik verwacht dat dit een groot drama zou worden en dat ik niet zou kunnen stoppen met huilen maar tegen alle verwachtingen in is het me heel erg meegevallen. Ondanks de oneindig lange reis heb ik alleen maar met een big smile in het vliegtuig gezeten.

De reis van Abu Dhabi naar Perth was vreselijk. Volgens mij zit er standaard een huilende baby in elk vliegtuig. In totaal heb ik misschien anderhalf uur geslapen. Heel erg blij dat mijn host family niet in Sydney woont want was ik nóg langer onderweg geweest. In Australië zijn ze heel streng wat betreft de veiligheidsmaatregelen. In het vliegtuig kreeg iedereen een kaart waar je op in moest vullen wie je was, wat je kwam doen, hoe lang je van plan was te blijven en wat je in je koffer had.

Catherine, mijn host mom, kwam me ophalen van Perth airport samen met Eamon, de jongste. Het voelde meteen alsof ik ze al heel lang kende. Het was ongeveer 26 graden buiten. Een hele aangename temperatuur want normaal is het rond de 40 graden deze tijd van het jaar. Gelukkig hebben de meeste huizen airco (maar veel huizen hebben geen centrale verwarming). Perth is heel mooi! Alles is groot, overal zijn palmbomen en als je naar de gebouwen in de stad kijkt zie je een mix van strak/modern en karakteristiek. Het was ongeveer een kwartiertje rijden naar huis. Na een snelle douche kwam de rest van de familie. Ron (mijn host dad), Siri en Fionn, aunty Girlie (Ron’s tante) en Ron’s ouders. Ze waren naar de musical van the Lion King geweest. We hebben met z’n allen gegeten en daarna kreeg ik van Ron een tour door de stad. We gingen o.a. naar Kings Park en Northbridge, een straat met uitgaansgelegenheden. Northbridge is overdag prima maar ’s avonds kun je er beter niet in je eentje rondlopen is me verteld. Je kon merken dat het bijna kerst was want overal waar je keek waren de huizen overdreven versierd met kerstverlichting.

Mijn eerste nacht was kort. Ik werd om 4:30 wakker van Fionn die aunty Girlie riep. Zijn kamer is vlakbij die van mij en hij wordt meestal rond die tijd wakker. Inmiddels ben ik het gewend en slaap ik er gewoon doorheen tot een uur of half 7. Op een kakkerlak na heb ik nog geen vieze insecten gespot. Ze hebben hier wel dodelijke spinnen (redback spider, daddy long legs etc.). Ik vroeg me af hoe ik de dodelijke spinnen van de andere spinnen kan onderscheiden, maar Ron vertelde me dat de locals dat zelfs vaak niet eens weten als ze een spin tegenkomen. Zo lang ik ze niet tegenkom probeer ik maar te denken dat ze hier niet zijn.

Na een paar dagen in Perth begonnen mijn knie en enkel op te zwellen en ging ik mank lopen. Eerst besloten we om het even aan te kijken maar Catherine had toch voor de zekerheid de dokterswacht gebeld. Meteen zeiden ze dat ik naar het ziekenhuis moest komen om het te laten controleren. De symptomen leken op die van DVT (Deep vein thrombosis). Ze waren bang dat er een bloedprop naar mijn longen zou kunnen schieten en dat ik er dan zelfs dood aan zou kunnen gaan. Zelf maakte ik me er helemaal geen zorgen over maar de dokters namen het super serieus. Bij de eerste hulp werd ik meteen in een rolstoel gezet. Na een paar uren in het ziekenhuis en een fraxiparine spuit mocht ik eerst weer naar huis. Het was inmiddels rond half 2 ’s nachts… De volgende dag moest ik terug komen voor een echo van mijn buik en van mijn hele been. Ik kreeg te horen dat ik geen trombose had en dat het af zou zakken als ik veel rust nam en met mijn been omhoog ging zitten. Als het weer zou beginnen op te zwellen moest ik terug komen voor een echo. Ik baalde ontzettend omdat ik hier absoluut niet stil kon zitten. Van Ron en Catherine moest ik verplicht rust nemen en mocht ik niks doen in huis. (Nog steeds is de zwelling niet helemaal afgezakt maar het wordt wel langzaam beter.)

De 25e vierden we kerst bij ons thuis. Een hele aparte ervaring om kerst te vieren in de korte broek. De hele familie kwam langs en iedereen had cadeau’s en eten meegenomen. Om 9 uur ’s ochtends ging de barbecue al aan. Dit is iets wat ze in Australië veel doen. In Kings Park staan BBQ’s die je gratis kunt gebruiken als je daar gaat picknicken. Dit hebben we zondag gedaan. Het water wat hier uit de kraan komt proeft naar chloor/zwembad water. Je kunt het wel gewoon drinken maar mijn host mom heeft flesjes water voor mij gekocht omdat ik dat lekkerder vind.

Volgende week ga ik beginnen met werken. Mijn werkdagen zijn maandag, woensdag en donderdag. De andere dagen ben ik vrij om te doen en laten wat ik wil. Omdat Siri naar school brengen ook bij mijn takenpakket hoort moest ik leren autorijden. Ze rijden hier aan de linkerkant van de weg en het stuur zit rechts. Toen Ron me op kwam halen van een middagje shoppen in Perth moest ik zelf naar huis rijden. In plaats van de richtingaanwijzer deed ik steeds mijn ruitenwissers aan en omdat het stuur aan de andere kant van de auto zit vond ik het moeilijk om mijn plaats op de weg in te schatten. Hierdoor had ik heel erg de neiging om nóg verder aan de linkerkant te rijden, en dat is waar het mis ging. Ik heb een van de autobanden helemaal kapot gereden door langs de stoeprand te schuren. De band moest worden vervangen. De dag daarna gingen we op visite bij Ron’s ouders en moest ik weer rijden. Gelukkig ging het toen veel beter (slechter kon ook bijna niet). Binnenkort ga ik nog extra rijlessen nemen bij een rijschool.

Met wallen onder mijn ogen kijk ik terug op een fantastische eerste week in Perth. Mijn gastgezin is geweldig en de tijd gaat veel te snel voorbij. Over 347 dagen ben ik alweer thuis…